ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

                                                     که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت

تو پنداری که بد گو رفت و جان برد

                                                 حسابش با کرام الکاتبین است

من دوستدار روی خوش و موی دلکشم

                                                     مدهوش چشم مست و می صاف بیغشم

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت           تا باز جه اندیشه کند رای صوابت

مرا چشمی است خون افشان ز دست آن کمان ابرو          جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی                نگارین گلنشنش روی است و مشکین سایبان ابرو

هر انکه جانب اهل خدا نگه دارد                          خداش درهمه حال از بلا نگه دارد

حدیث دوست نگویم مگربه حضرت دوست                که اشنا سخن اشنا نگه دارد

ثانیه ها که می گذره                عمره منم تموم میشه

ثانیه ها که می گذره               عمره منم حروم میشه

تا که اسیر و عاشق آن صنم چو جان شدم         دیو نیم پری نیم از همه چون نهان شدم

برف بدم گداختم تا که مرا زمین بخورد            تا همه دود دل شدم تا سوی آسمان شدم

نیستم از روان ها بر حذرم ز جان ها             جان نکند حذر ز جان چیست حذر چو جان شدم

تو یادگار عشقی      تو هم صدای عشقی

تو با مرام عشقی    تو با نوای عشقی

نشاید گفتن آن کسی را دلی هست           که ننهد بر چنین صورت دل از دست

جام می و خون دل هر یک به کسی دادند           در دایره قسمت اوضاع چنین باشد

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود            کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد

مرا به روز قیامت مگر حساب نباشد        که هجر و وصل تو دیدم ، چه جای موت و اعادت ؟

شنیدمت که نظر می​کنی به حال ضعیفان       تبم گرفت و دلم خوش، به انتظار عیادت

(( سعدی ))

افسوس که نامه جوانی طی شد         و آن تازه بهار زندگانی دی شد

آن مرغ طرب که نام او بود شباب      افسوس ندانم که کی آمد کی شد

خیام

از صبا پرس که ما را همه شب تا دم صبح    بوی زلف تو همان مونس جانست که بود
طالب لعل و گهر نیست و گر نه خورشید      همچنان در عمل معدن و کانست که بود