در بازی اول بر خلاف نظر دوستان که از بازی تیم رضایتی نداشتن من کاملا راضی بودم.چون به نظرم نیجریه بهترین تیم آفریقاست و ما تونستیم اونقدر خوب باشیم که بتونیم موقعیت گل زیادی به نیجریه ندیم و فک کنم 2-3 موقعیت گل داشتن و نتونستن به ما گل بزنن.حرف من اینه که اونقدر ما خوب بودیم که نیجریه در بازی با ما ضعیف نشون داده شد.چرا که نیجریه نشون داد جلو آرزانتین حرفی برای گفتن دارن و اگر مسی تو آرزژانتین نبود اونا آرژانتین رو میبردن.بوسنی رو هم بردن و این قول رو به شما میدم که نیجریه فرانسه رو حذف میکنه.
در مورد بازی دو باید بگم واقعا فوق العاده بودیم و اگر پنالتی رو برامون میگرفتن میتونستیم آرژانتین رو شکست بدیم.اونقدر خوب بودیم که نمیشه گفت کدوم بازیکن بد بازی کرد تو اون بازی.یه جورایی یاد بازی اتلتیکو و رئال در فینال لیگ قهرمانان افتادم که اتلتیکو هم مثل ایران فقط چند دقیقه کم آورد.
در مورد بازی سوم باید بگم که ایران تو باد بازی با آرژانتین خوابیده بود و ضمنا بعد از انجام 2 بازی سخت مقابل نیجریه و آرژانتین ، دیگه هم از لحاظ فکری و هم بدنی دچار افت شدیدی شدند.مثلا سید جلال از لحاظ فکری خالی شده بود که اون اشتباه رو کرد.بازیکنان بوسنی هم نقطه ضعف حقیقی رو خوب میدونستن و همش ضرباتشونو زمینی میزدن.ایران در فاز حمله اصلا برنامه خاصی نداشت .کی روش باید ترکیبشو هجومی تر میچید.مثلا خسرو ، انصاریفرد و یا جهانبخش به نظرم باید فیکس میبودن.برای ایران جام جهانی بعد از بازی با آرژانتین تموم شد و بازیکنان اشباع شده بودن.چرا که رسانه های دنیا همه به تمجید از عملکرد ایران پرداخته بودن و یه جورایی دچار غرور کاذب شدن.
اگه بخوام یه جمع بندی کنم میتونم بگم ایران فقط یک پلن A داشت و اون هم دفاع کردن.چیزی به اسم پلن B که مربوط به فاز حمله داشت رو نداشت.البته جز این هم از تیم انتظار نمیرفت.بازیکنای ما تو چارلتون و فولام و الکویت و داخل کشور بازی میکردن ولی بازیکنای تیمهای حریف تو چلسی ، من سیتی ، بارسلونا و رئال و لیورپولو ..... بازی میکردن.بضاعت تیم ما خیلی در مقایسه با تیم های حریف کمتر بود.بازیهای تدارکاتی خیلی کمی داشتیم و البته با حریف های نه چندان جدی.در کل از عملکرد تیم ملی رضایت دارم.
-------------------------
در مورد والیبال باید بگم قضیه والیبال با فوتبال فرق میکنه.والیبال همه تیمها زمین اختصاصی دارن.زمین تمرین دارن ولی فوتبال این طور نیست.در والیبال روی یک نسل از پایه کار کردن و الان دارن نتیجشو میبینن ولی در ایران فوتبال پایه چندان اهمیتی نداره و تیم ملی همیشه نگاه میکنه کی تو لیگ خوب بازی کرده اونو دعوت میکنن.کاملا بی برنامه.والیبال چند سال پیش برنامه ریزی کرد و حالا طبق برنامه داره نتیجشو میبینه ولی ایران ما هنوز موندیم برای جام ملتها جوون گرایی کنیم یا با همین ترکیب بریم.
من که به شما قول میدم تا 100 سال آینده هم فوتبال میتونه به جایی برسه که مثل والیبال موفقیت چشمگیری داشته باشه.برای موفقیت یک رشته چندین عامل دخیله.
1- حداقل امکانات مانند زمین تمرین و ورزشگاه اختصاصی مجهز
2- داشتن لیگ قدرتمند
3- داشتن مربیان با دانش و مسلط به علم روز
4 - توجه به پایه ( که از مهمترین اصل های موفقیته )
5 - چرخه اقتصادی منظم و پایدار
6 - ثبات در مدیریت
و................
متاسفانه مثلا تو فوتبال ما مدیران فقط میان سرمایه گزاری میکنن و به بازیکنان میلیاردی پول میدن.باشگاه ها خصوصی نیست تا از حق پخش تلویزیونی ، بلیط فروشی و خیلی امکانات دیگه بهره ببرن.
ببخشید زیاد شد.