جواد لالیگایی نامزد بهترین بازیکن سال آسیا شد. خبر این واقعه را حالا هم می‌‌دانید و هم در مورد جزییات آن در روزنامه امروز مسائل مختلفی می‌‌خوانید اما یک پرسش همیشه برای بسیاری از فوتبالدوستانی که فوتبال را تعقیب می‌‌کنند وجود داشته و دارد و آن نکته این است که چطور نکونام توانسته 7 سال در اوساسونا و در لالیگا دوام بیاورد و در اکثر بازی‌های این تیم فیکس باشد آن هم در میان آن همه رقابت شدید، فشرده و عجیب!
چطور نکونام نفر اول لیست کی‌روش است! چطور نکونام بلاژویچ را متقاعد کرد که به جای کاویانپور و حتی باقری از او استفاده کند؟
این پرسشها جملگی در ادامه به این جملات می‌‌رسند:
«نکونام که کار خاصی انجام نمی‌‌دهد! او بازیکن خاصی نیست، دریبل نمی‌‌زند، پاس‌های عجیب ریسکی نمی‌‌دهد، شوتزن بی‌‌نظیری نیست، سرزن قهاری هم محسوب نمی‌‌شود» پس چرا نکونام همیشه جزو بهترین‌های مربیان بزرگ دنیاست و چرا او حالا نامزد برترین بازیکن آسیا هم محسوب می‌‌شود؟ پاسخ به این پرسش لازمه عبور از فوتبال تفننی و رسیدن به فوتبال و رمز و رازهای حرفه‌ای‌اش است.
بله یک تماشاگر زیبایی‌های فوتبال را دوست دارد. او دوست دارد بازیکن ممتازش روی یک قاب دستمال سه نفر را دریبل بزند و با سرعت خیره کننده یک نفری به لشکر حریف بزند و از همه عبور کند و توپ را چنان به تور بکوبد که تور پاره شود اما نکونام چنین خواصی ندارد و به عوض همه آنها جواد حافظه تصویری دارد و فوتبال تک ضرب و بدون ریسک.
او کمترین توپ را لو می‌‌دهد چرا که ساده ترین پاس‌های ممکن را به نزدیکترین بازیکن می‌‌دهد. او قبل از دریافت توپ با حافظه تصویری‌اش می‌‌داند که آن را به چه کسی می‌‌خواهد بسپارد. جواد نیک می‌‌داند، خوب می‌‌داند که پاس او یعنی طراحی حمله‌ای جدید، پس توپ را نه از روی بی‌‌مسئولیتی که با طراحی به نزدیکترین کسی می‌‌سپرد که فضای روبرویش آمادگی استارت زدن یا پاس دادن را دارد.
جواد نکونام یکی دو حرکت از دیگران جلو است و پیشگوی فوتبال در زمین چمن محسوب می‌‌شود. در واقع قبل از دریافت پاس خودش و حرکت نفر بعدی را می‌‌خواند!
نکونام به سان راننده‌ای می‌‌ماند که در کورس حساب حرکت دو اتومبیل جلوتر را هم در نظر می‌‌گیرد و روی آنها برنامه‌ریزی می‌‌کند.
این خاصیت را در فوتبال ایران هیچکس ندارد، هیچکس!
در فوتبال ایران همه تنها به فکر دریافت توپ هستند و سپس در مورد چگونگی حرکت خودشان فکر می‌‌کنند اما نکونام جزو بسیار معدود بازیکنانی است که قبل از دریافت توپ تصمیم خودشان را گرفته‌اند!
این مدل بازی را شاید ما که له‌له در رئال مادرید باب کرد. او هافبک دفاعی نامرئی بود که در رئال دقیقا هیمن کاری را می‌‌کرد که نکونام می‌‌کرد. او به محض دریافت توپ فقط یک ضربه به توپ می‌‌زد و آن را به جایی می‌‌فرستاد که طراحی حمله نهایی شکل می‌‌گرفت و به این ترتیب همیشه حریف در مواجهه با او غافلگیر میشد و نمی‌‌توانست آرایش تیمی‌اش را خیلی سریع ساماندهی کند.
شبیه سازی حرکت نکونام را برای بهتر فهمیدن باید به والیبال برد جایی که پاسور یک مرتبه و بدون لحظه‌ای تردید پاس کوتاه می‌‌دهد یا جا خالی می‌‌اندازد و به این ترتیب حریف نمی‌‌تواند با دست‌هایش دیوار دفاعی مناسبی شکل بدهد و توپ توی زمینش می‌‌خوابد.
نکونام به این دلیل است که نامزد بهترین بازیکن سال آسیا می شود، 7 سال در لالیگا فیکس بازی می‌‌کند، بلاژویچ و کی‌روش را مجاب می‌‌کند که از او در صف اول استفاده کنند و مربیان بزرگ او را می‌‌خواهند وگرنه نکونام نه قلدر است، نه سریع است، نه شوتزن بی‌‌نظیری محسوب می‌‌شود و نه سر زن و نه دریبل زن است. او نقشه‌کش حملات است، طراح است و البته مجری معمولا کس دیگری است./ش
محمد سررشته‌داری