استقلال در بخش گلزنی فوق‌العاده عمل کرده است البته آقای گل تا این لحظه ادینهو است و پشت‌سرش رضا عنایتی (مهاجمی که در استقلال آقای‌گل ایران شد) اما با وجود این یک نکته مثبت در این زمینه وجود دارد و آن مولتی‌گلزنی استقلال است.
استقلال چند گلزن دارد که ضمن رقابت و رفاقت با یکدیگر موجب می‌شوند که حریف نداند کدام مهره را باید یارگیری کند.
به واقع خط‌دفاعی حریف به محض ورود به میدان سرگیجه می‌گیرد که چه کسی را باید بگیرد.
آرش که گل می‌زند و پاس گل می‌دهد؟ یا کرار؟ یا ابراهیمی یا قاضی و یا شهباز‌زاده را؟
پاسخ معلوم نیست. آنها به همین دلیل ساده عقب می‌نشینند چون اینگونه نیست که بدانند کدام مهاجم خطرناک است و یک نفر را مامور او کنند بلکه ماجرا چنین است که آنها با یک لشگر گلزن طرف هستند که مجبورند همه آنها را یارگیری کنند و این یعنی آنکه حریف در بیشتر پست‌ها به جای بازیسازی باید یارگیری کند و این یعنی عقب‌نشینی و سرگیجه!
حتی کریمیان که چند دقیقه بازی کرده هم گل زده، پس آنالیزورهای تیم‌های رقیب هرگز نمی‌فهمند که باید چه کنند و چگونه مسیر را به آنها ببندند!
مطمئناً آنالیزورهای رقیب خیلی پیش از آنکه طراحی حمله را به سرمربی تیم خود پیشنهاد کنند، طراحی دفاع منطقه‌ای را به سرمربی خودشان پیشنهاد می‌دهند و استقلال از همین دقایق، ساعت‌ها و روزهای قبل از بازی برنده است چرا که حریف تیمش را عقب می‌چیند و جرأت حمله و رها کردن بازیکنان استقلال را ندارد و این‌چنین است که برخی تیم‌ها مثل پیکان در طول 90 دقیقه تنها دو‌بار به 18قدم استقلال نزدیک می‌شوند و آنها هم که نتر‌س‌تر جلو می‌آیند بازی را می‌بازند چرا که مهاجمان استقلال از موقعیت‌های ضعیف هم گل می‌سازند، اما خودشان با 6،5 موقعیت گل حتی یکی را هم نمی‌توانند به ثمر برسانند.
در واقع استقلال از همه طرف به حریف خود یورش می‌برد. از راست و چپ و وسط، زمین و حتی هوا!
درست که نگاه می‌کنیم حریفی درخور نمی‌بینیم که بتواند استقلال را میخکوب کند، آنها درنهایت یک یا دو بازیکن موثر دارند که با یارگیری می‌توان آنها را از بازی خارج کرد.
به عنوان مثال تراکتور که نزدیک‌ترین تیم تعقیب‌کننده استقلال است سه بازیکن فوق‌العاده دارد که باید کنترل شوند. در باقی موارد و در پست‌های دیگر این آنها هستند که باید یارگیری و استقلال را مهار کنند.