پشت پرده یک اتفاق عجیب در فوتبال

 داریوش سعیدی؛ رسانه ملی هر چند کم، اما در سال های گذشته حق پخش فوتبال را پرداخت می کرد. آنها از رقمی نزدیک به 11 میلیارد تومان شروع کردند و در نهایت ابتدای امسال به رقم 22.5 میلیارد رسیدند (البته فدراسیونی ها می گویند 27.5 میلیارد که گویا درست نیست). امسال قرارداد حق پخش، فراز و نشیب های زیادی داشت. صدا و سیما روی آخرین قرارداد که رقمی نزدیک به 17 میلیارد تومان بود، 30 درصد اضافه کرد و در نهایت به رقم 22 میلیارد و 250 میلیون تومان رسید. آنها 250 میلیون دیگر اضافه کردند تا قرارداد با رقم 22.5 میلیارد به دست کفاشیان برسد. رئیس فدراسیون اما این قرارداد را نپذیرفت و بازگرداند. دوربین های تلویزیونی هم اجازه ورود به ورزشگاهها را نیافتند و چند هفته پشت در استادیوم ها باقی ماندند. سرانجام با دخالت چند ارگان، فدراسیون فوتبال قراردادجدید حق پخش را پذیرفت اما صدا و سیما آن 250 میلیونی که اضافه کرده بود، از رقم نهایی زد تا دوباره پیشنهاد 22 میلیارد و 250 میلیون روی میز کفاشیان قرار بگیرد.

رئیس فدراسیون فوتبال که شوکه شده بود، این قرارداد را امضا نکرد. با وجود عدم امضای قرارداد، دوربین ها وارد ورزشگاه شدند و دوباره رقابت های لیگ برتر از رسانه ملی پخش شد. کفاشیان این قرارداد را امضا نکرد تا اینکه دوره ریاست ضرغامی به پایان رسید و رئیس جدید آمد؛ سرافراز. حضور رئیس جدید باعث شد به اضافه یک قرارداد امضا نشده از سوی کفاشیان، فدراسیون فوتبال را برای گرفتن حق پخش فوتبال در بد مخمصه ای قرار داد. رئیس جدید اعتقاد داشت قرارداد را او امضا نکرده و به مدیریتش ربطی ندارد. کفاشیان هم که قرارداد را نبسته بود تا مورد تائید مدیریت مالی صدا و سیما قرار بگیرد. حالا حق پخش به نقطه بدی رسیده است؛ اینکه فدراسیون مدرک و سند محکمی برای گرفتن حق پخش 22 میلیارد و 250 میلیون تومانی هم ندارد. عملکرد صدا و سیما در قبال حق فوتبال هم به نوعی گواه اشتباه بزرگ کفاشیان و فدراسیون فوتبال است. کم یا زیاد، صدا و سیما در سال های گذشته حق پخش فوتبال را پرداخت کرده اما عدم پرداخت حتی یک ریال به فدراسیون نشان می دهد این بار قرارداد مشکلی دارد؛ مشکلی که گویا مربوط به همین عدم امضای قرارداد و تغییر ریاست صدا و سیما منتهی می شود....