امیر قلعه نویى طرفداران خاص خود را دارد، همان طور که حجازى هم عده اى طرفدار دارد که تحت هر شرایطى از او حمایت مى کنند و این حمایت ها اکثراً چشم بسته هم هست. در تمرینات چند روز قبل استقلال ۱۰ ، ۱۵ تماشاچى بیشتر حضور نداشتند اما همین عده هر کدام یک پلاکارد در حمایت از قلعه نویى آورده بودند تا ارادت خود را به سرمربى استقلال ثابت کنند. اینکه یک هوادار حتى بعد از حضور تیمش در پله هفدهم جدول از سرمربى اش حمایت کند هیچ ایرادى ندارد و حتى در نوع خود ارزشمند است چرا که نشان مى دهد هواداران حتى در روزهاى بحرانى هم حامى تیمشان هستند اما اینکه ما فکر کنیم جو استقلال با این پلاکاردها آرام مى شود و این تیم از بازى بعدى ناگهان رئال مادرید مى شود، صددرصد اشتباه است. امیر قلعه نویى نباید دنبال این مسائل باشد همان طور که نباید دنبال برخى از کسانى باشد که مدام از او تعریف و تمجید مى کنند. اتفاقاً او باید مشاورانش را از میان برخى منتقدان خود انتخاب کند چرا که حامیان قلعه نویى آدم هایى نیستند که نقاط ضعف استقلال را به او گوشزد کنند و مسلماً هیچ کمکى به امیر نخواهند کرد. به هر حال اگر هدف، درست کردن استقلال است (که هست) قلعه نویى باید با واقعیت ها کنار بیاید و یکسرى از انتقادات منطقى را به جان بخرد. اگر او تصور مى کند که همه منتقدان استقلال خواهان زمین خوردنش هستند سخت در اشتباه است و باید در افکار خود تجدید نظر کند.
•••
شنیدن اظهارات آلکس فرگوسن بعد از باخت منچستر به لیورپول را به قلعه نویى توصیه مى کنیم. در روزى که منچستر موقعیت هایى به مراتب بیشتر از لیورپول داشت (حداقل موقعیت هاى صددرصد) آلکس فرگوسن هرگز نگفت ما به داورى باختیم و یا اگر فلان توپ گل مى شد نتیجه یک جور دیگر مى شد و... فرگوسن خیلى راحت با این شکست کنار آمد و هرگز سعى نکرد حرف هاى کلیشه اى بزند.البته قلعه نویى هم مى گوید مقصر منم اما حرف هایى که مى زند این مسأله را ثابت نمى کند و حداقل این برداشت در ذهن مخاطب ایجاد مى شود که او دیگران را در شکست هاى اخیر مقصر مى داند