پوتین نیاز به حضور نداشت!
براى برگزارى جام جهانى ،۲۰۱۸ جدا از انگلیس، روسیه، اسپانیا، پرتغال و هلند و بلژیک به طور مشترک نیز نامزد بودند؛ تمام شواهد و قراین از نظر امکانات فیزیکى، ورزشگاه و امکانات ارتباطى از یک سو و ارزش انگلیس به عنوان «سرزمین و بنیان گذار فوتبال نوین» از طرف دیگر، همه چیز از برترى انگلیسى ها حکایت مى کرد، ضمن این که پس از جام جهانى ۱۹۶۶ و قهرمانى این کشور، آنها فرصت میزبانى دوباره را به دست نیاورده بودند، در کنار تمام این ها، با توجه به برگزارى المپیک ۲۰۱۲ از نظر امکانات، انگلیس به خودى خود از بقیه نامزدها، از توان بیشترى مى توانست برخوردار باشد.
در نقطه مقابل، اما، نامزدى مشترک، «اسپانیا- پرتغال» و
«بلژیک- هلند» با توجه به تجربه نه چندان موفق« ژاپن- کره جنوبى» و همچنین شرایط نامناسب اقتصادى اسپانیا و پرتغال، از نگاه بسیارى از ناظران، در قیاس با انگلیس، مناسب جلوه نمى کرد.در این میان، اما همه از «روسیه» و در واقع از «ولادیمیر پوتین» غافل بودند، مرد همه کاره روسیه که حتى زحمت حضور فیزیکى در محل برگزارى مراسم را هم به خود هموار نکرده بود، با این عنوان که فیفا، به سرزمین هاى ناشناخته تر به کشورهایى که هنوز افتخار برگزارى جام جهانى را به دست نیاورده اند، نظر دارد، با «ساخت و پاخت» هاى آشکار و پنهان، رقبا را کنار زد تا به قول رئیس هیات انگلیسى که گفته بود: «نمى دانم چه طور شد، با صحبت هایى که با اعضاى فیفا کرده بودیم، باید با تفاوت زیاد برنده مى شدیم» همه چیز را در هم ریخت و روسیه بدون این که از نظر امکانات فیزیکى، از منظر فوتبالى از انگلیس جلو باشد به لطف شرایط مافیایى و زد و بندهاى پشت صحنه برنده این بازى نامتعادل شد!
آفرین به قطر...!
تعیین میزبان، ،۲۰۲۲ خود حکایت دیگرى است، در واقع «قطر» در جمع نامزدهایى برنده شد که هر کدام براى انتخاب شدن دلایل کافى داشتند! در واقع کره جنوبى و ژاپن به خاطر برگزارى جام جهانى ۲۰۰۲ و این که آسیا، سهم خود را قبلا دریافت کرده، شانس خود را از دست داده بودند، ضمن این که استرالیا نیز به خاطر اختلاف ساعت یا قاره هاى دیگر که بخش مطلوب تلویزیونى را به خطر مى انداخت از یک سو و عدم علاقه زیاد مردمش به فوتبال که راگبى را برتر از فوتبال دوست مى دارند، به خودى خود باید بازنده مى شد، اما همه این ها دلیل نمى شود که واگذارى جام جهانى ۲۰۲۲ به قطر را بتوان به دلایل فنى و به تعبیرى فوتبالى توجیه پذیر دانست، چرا که نه از نظر جغرافیایى و آب و هوایى و نه از منظر سابقه و توان فوتبالى، این کشور
انگشت دانه توانست، برنده میدان باشد، بلکه، دلارهاى نفتى و باز هم زد و بندهاى پشت پرده، بیش از هر عاملى، جام جهانى را به حاشیه خلیج فارس کشاند.جایى که کشور دیگرى مى توانست، خیلى زودتر از این برگزار کننده جام جهانى باشد. به هر حال، هنگامى که نام روسیه، به عنوان برگزارکننده جام جهانى ۲۰۱۸ معرفى شد، دوربین تلویزیونى چهره آبراموویچ را شکار کرد که خوشحالى از صورتش مى بارید!
آخر این که فوتبال، این پدیده فراملیتى، فراتر از نقش ورزش و رقابت به یک «تجارت مافیایى» بدل شده تا به قول بلاتر، فوتبال همه جاى دنیا راه یابد!