فوتبال بار دیگر روی دیگر خود را به استقلال نشان داد. آبی‌ها درحالی بازنده میدان را ترک کردند که مستحق شکست خوردن نبودند. شاید خوشبین‌ترین هواداران استقلال هم قبل از آغاز بازی تصور نمی‌کردند استقلال با دست‌های بسته، بدون اینکه ستاره‌های خود را در اختیار داشته باشد اینچنین ذوب‌آهن، بهترین تیم فعلی فوتبال ایران را اسیر تاکتیک‌های خود کنند، بارها صاحب موقعیت گل بشوند، 2 بار توپ را به تیر دروازه بکوبند و 2 بار نیز در بهترین شرایط گلزنی قرار بگیرند. استقلال با دست‌های بسته تیم برتر میدان بود و لااقل می‌توانست با یک امتیاز میدان را ترک کند اما قانون فوتبال بار دیگر حکم به شکست تیمی داد که مستحق باخت نبود.
***
استقلال باخت اما این شکست چیزی از ارزش‌های تیم مظلومی نمی‌کاهد. آبی‌ها پنج‌شنبه هم از درجه فنی تیم برتر میدان بودند و هم از درجه اخلاقی. موقعیت‌هایی که آبی‌ها در جریان بازی صاحب شدند گویای همه واقعیت‌ها هست و باید اعتراف کرد استقلال برخلاف میزبان هرگز اخلاق را هم نباخت. آن لحظه که قاسم حدادی‌فر با پشت دست به دست ابراهیم‌زاده کوبید گویای واقعیت‌های تلخی در ذوب‌آهن بود اما وقتی استقلال باخت و شاید وحید طالب‌لو یکی از مسببان شکست استقلال بود هیچ کس از بازیکن و البته دروازه‌بانش خرده نگرفت و پس از سوت پایان بازی، تماشاگران بازیکنان را تشویق کردند و بازیکنان نیز یکدیگر را در آغوش کشیدند؛ حتی طالب‌لو!
***
شاید شکست استقلال مقابل ذوب‌آهن مایه سرافکندگی بازیکنان پس از بازی بود اما باید اعتراف کرد استقلال با این کیفیت فنی- اگر همیشه مثل بازی با ذوب‌آهن باشد- دغدغه‌ای برای پیروزی در آینده نخواهد داشت. این شکست را می‌توان حاصل یک اتفاق نادر دانست. استقلال مظلومی با این کیفیت غمی برای آینده نخواهد داشت، مضاف بر آنکه می‌بینیم در آینده مصدومان می‌رسند و استقلال دیگر محرومی نخواهد داشت. تیم مظلومی می‌تواند سرش را بالا بگیرد و سینه جلو کشد؛ حتی در شرایطی که 3 پله در جدول پایین افتاده و فرصت کاستن از اختلاف امتیازی‌اش با ذوب‌آهن را در جدال رو در رو از کف داده باشد.