90 برنامه عادل است. فردوسی‌پور، هم مجری است و هم تهیه‌کننده. پس سلیقه خود را اعمال می‌کند. خواست خود را به کرسی می‌نشاند.
سلیقه برنامه 90 دربرگیرنده تمام سلیقه‌های جاری در فوتبال نیست. 90 از حق انتخابی برخوردار است که از آن هم با سلیقه خاص خودش استفاده می‌کند.
حق انتخاب 90 و سلیقه خاصش، مجالی برای استقلال و استقلالی‌ها در بیشتر موارد قائل نمی‌شود.
یک پنالتی آشکار استقلال انکار می‌شود، در 90 غلط بودن رای داور را می‌بینیم اما خود 90 انگار نه انگار که چیزی دیده و اشتباه کلانی را برملا کرده است. هیچ نتیجه‌ای از روشنگری خود نمی‌گیرد. بدون بحث، بدون تفسیر، بدون تحلیل، انگار که از عملکرد خود پشیمان است.
90 باز هم به اعمال سلیقه می‌پردازد و از «سلیقه» خود پرده برمی‌دارد: از تماشاگران پرشمار خود می‌خواهد که بهترین بازیکن دو دهه اخیر فوتبال ایران را از میان 5 پرسپولیسی و یک بازیکن دیگر (خداداد عزیزی) انتخاب کنند.
90 اینجاست که خود را آنطور که هست معرفی می‌کند. در جمع مردان مورد نظر 90، حتی یک استقلالی حضور ندارد. نه زرینچه، نه پاشازاده، نه منصوریان، نه امیر قلعه‌نوعی و نه فرهاد مجیدی آیا در 20 سال اخیر یک استقلالی را نمی‌توان یافت که در رقابت بر سر عنوان بهترین بازیکن حضور داشته باشد؟
***
90 سلیقه خود را دارد. 90 تردیدهای خود را نیز دارد.
برای رفع تردیدها، برای آنکه هیچ اتفاقی رخ ندهد، برای آنکه نتیجه همانی باشد که 90 می‌خواهد بهترین راه حل انتخاب می‌شود. از استقلال کسی نباشد. به این ترتیب هواداران و طرفداران استقلال از این بازی خارج می‌شوند.
عادل بازی را می‌برد. عادل برنده واقعی می‌شود.