بازی تاخیری یا در اصطلاح وقت کشی حربه‌ای است که تیم‌های ضعیف همواره در برابر تیم‌های قوی به کار می‌گیرند. بدون تعارف باید گفت نمی‌توان به تیم‌هایی که مقابل غول‌ها قرار می‌گیرند خرده گرفت و آنها را به خاطر بازی دفاعی‌شان چندان نقد کرد. تیم دایی جمعه شب در ورزشگاه آزادی برخلاف ذات خودش که اصولا تهاجمی است دست به تاکتیک‌های دفاعی زد. هر چند که دایی پس از بازی گفت: «استقلال اسیر ما بود!» در حالی که تعداد موقعیت‌های گل استقلال و درصد مالکیت توپ به وضوح برتری آبی‌ها را نشان می‌داد. حال اینکه چرا علی آقا اینطور جانبدارانه از تیمش حرف زد احتمالا به خاطر حس تیم دوستی‌اش است. به دایی نمی‌توان خرده گرفت. او قبل از بازی هم اعتراف کرده بود مقابل بهترین تیم فوتبال ایران قرار می‌گیرد. می‌توان از مظلومی و همکارانش انتقاد کرد که نتوانستند در جریان بازی راهی برای برون رفت از وقت‌کشی راه‌آهنی‌ها پیدا کنند. به راستی راه بیرون آمدن از این شرایط چیست؟ چگونه می‌توان حریف را مجاب به انجام یک بازی باز کرد؟ یکی از حربه‌هایی که معمولا تیم‌های مدافع را از ادامه بازی دفاعی خود منصرف می‌کند کشاندن آنها به زمین خود است. استقلال در بازی با راه‌آهن چند بار اجازه داد حریف وارد زمینش شود و پس از آن با توپ‌ربایی موقعیت‌های مطلوبی برای خود ایجاد کرد. شاید تکرار این حربه و بی‌وقفه حمله نکردن روی دروازه راه‌آهن می‌توانست موقعیت‌های بیشتری در اختیار استقلال قرار بدهد. جا دارد مربیان استقلال که عزم خود را برای قهرمانی جزم کرده‌اند این شیوه را در تمرین‌های خود پیاده کنند چرا که باز هم وقت‌کش‌های دیگری در راه هستند و در کمین استقلال نشسته‌اند.