و این حکم شامل «علی آقا» که زنده است و همیشگی است و در وجود شاگردانش تکرار می شود و مکرر می شود، شده است. جای معلم- مربیانی از جنس «علی دانایی فر» بیش از همیشه خالی به نظر می رسد ، هرگاه می بینیم، یک بازیکن خوب، یک استعداد خاص، راه را گم کرده و در این گمراهه به بیراهه کشیده شده یادمان می آید که چه مردان مردسازی داشتیم. چه مربیان بازیکن ساز، قهرمان پرور و ستاره تربیت کنی داشتیم.
«علی آقا» یکی از آنها بود. یکی از بهترین آنها بود. یکی از تربیت کنندگان بزرگ که فقط استپ، پاس، شوت، دریبل، اوورلپ و حفظ بازی یاد نمی دادند.
معلم بود و مدرسه اش زمین تمرین و محل مسابقه. انسانیت می آموخت و بزرگواری درس می داد، فوتبال برایش بهانه بود. بردن و نباختن برایش بهانه بود، تیمداری و تیمسازی هم برایش بهانه بود، آدم سازی می کرد، قهرمان سازی می کرد و پهلوان سازی می کرد.
مهربان بود و غمخوار. نکته بین بود و دقیق. از قدم اول همه چیز را درست بنا می کرد. از حرکت نخست همه چیزش را صحیح آموزش می داد. آموزش دادن را بلد بود، به یاد دادن عشق می ورزید. به کشف استعدادها، به پرورش استعدادها شخصیت داد.
محود بیاتی، محمد بیاتی، عارف قلی زاده، پرویز کوزه کنانی، نمرود استواری، عباس کردنوری، ناصر حاج مختار، هدایت پیوندی، رضا زمینی، ناصر افشار، منوچهر شیپورچی و چپ پای بی همتا بیوک جدیکار...
پورحیدری هم طعم شاگردی او را چشیده است. شاگردانش بزرگان فوتبال ایران و آسیا شده اند. محمود و محمد بیاتی، حشمت مهاجرانی، عباس کردنوری، پرویز ابوطالب از جمله آن مربیان بزرگ هستند... مربیانی شاخص...
جای علی دانایی فر در فوتبال ایران خالی است. او که بود مردانی نظیر او که بودند، شاگردان او که بودند، معلم های مربی شده که بودند، هیچ از این خبرها که بر سر هر بازاری هست، نبود. هیچ از این بی اخلاقی ها و بد اخلاقی ها نبود. شاگردان همه شاگرد و مربیان همه معلم بودند. روحت شاد علی آقا./ ش.