دراین راه او شاید ملاحظه هیچ کس را نکند. خطر حتی جواد نکونام را هم در بر می‌گیرد؛ بازیکنی که امیر قلعه نویی خیلی سعی کرده او را به روزهای اوج بازگرداند. تهدید غیر مستقیم امیر قلعه نویی نمی‌تواند تنها برای بستن دهان رسانه‌ها در قبال بازی‌های نه چندان خوب آبی‌ها در لیگ باشد. سابقه امیر نشان می‌دهد، وی بارها وبارها بازیکنان بزرگ را نیمکت نشین کرده است. به فصل پنجم بروید. روزهایی که استقلال اسب خود را برای قهرمانی زین کرده بود. امیر آن روزها مربی جوانی بود، اما دل بزرگی داشت. او وحید طالب لو را به جای پرویز برومند و هادی طباطبایی در استقلال به دروازه بانی ثابت بدل کرده بود. امیرحسین صادقی نیز جای پای بزرگانی همچون پاشازاده می‌گذاشت و پیروز قربانی نیز در زمره جوانهای آن روزها بود که جای چهره‌های نامدار استقلال را به خوبی پر کرده بود. مگر آنها چند سال داشتند؟! مگر آنها چند بازی بزرگ را دیده بودند؟! به قول پیروانی بعضی از این بازیکنان ورزشگاه آزادی را یک بار هم از نزدیک ندیده بودند.
امیر قلعه نویی از نترسیدن خود نتیجه بزرگي به دست آورد و آن قهرمانی در فصل پنجم بود. استقلال با بازیکنانی قهرمان شد که شاید کمتر کسی تصورش را می‌کرد بتوانند حتی دقایقی در ترکیب این تیم بازی کنند. حالا شاید دوباره امیر قلعه نویی را در قامت مربی‌ای ببینیم که ستاره‌ها را از چرخه تیم اصلی بیرون می‌نشاند و به بازیکنان جوان میدان می‌دهد. از زبان قلعه نویی حین بازگشت به تهران این جملات شنیده شده است: «این بچه‌ها خیلی خوب کار کردند. اگر بازیکنان بزرگ ما همین طوری پیش بروند، یکی دو بازی دیگر همین بچه‌ها را بازی می‌دهم تا حساب کار دست شان بیاید. با کسی هم تعارف ندارم. نمی‌خواهم امسال آبروریزی بشود.»
حرفهای امیر قلعه نویی نشان دهنده نارضایتی او از کیفیت بازی استقلال تا به امروز بوده، هرچند که سرمربی آبی‌ها تاکنون سعی کرده این موضوع را با حمایت بی دریغ از بزرگان تیمش از نظر‌ها پنهان نگه دارد. اما سابقه او بخوبی نشان می‌دهد که در هر لحظه ممکن است تصمیم‌های شگفت انگیزی بگیرد. اصولاً امیر مربی قابل پیش بینی نیست. هر آن ممکن است او تصمیمی بگیرد که خیلی‌ها را متعجب کند. حرفهای او را باید حین بازگشت از مشهد خیلی جدی گرفت. او با کسی شوخی ندارد./ش-ا