بازی برگشت تیم های فوتبال استقلال و پرسپولیس در چارچوب مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران نیز همانند بازی رفت این دو تیم با نتیجه تساوی بدون گل به پایان رسید.
استقلال با این تساوی با 43 امتیاز دوباره صدر جدول را از تراکتورسازی تبریز پس گرفت و پرسپولیس با یک بازی کمتر از استقلال، با 30 امتیاز یک پله سقوط کرد و از رده نهم جدول لیگ به رده دهم رفت.
تساوی بدون گل و تکراری این دو تیم، تماشاگران فوتبالدوست را با دلسردی راهی خانه هایشان کرد. البته یاس فوتبالدوستان ایرانی از این بازی، بیشتر به کیفت آن برمی گردد نه به نتیجه بازی.
اگر دربی پایتخت در نمایشی مهیج به نتیجه تساوی ختم می شد، شاید کسی از تماشای این بازی پشیمان نمی شد اما نمایش سرد در کنار تساوی بدون گل، طرفداران سرخابی ها را ناامید کرد.
شاید بتوان محافظه کاری امیر قلعه نویی را علت اصلی این تساوی دانست. قلعه نویی تاکنون به عنوان سرمربی دربی پایتخت را نباخته است و چون نمی خواهد این رکورد شخصی را از دست بدهد، چه در بازی رفت در برابر تیم بحران زده مانوئل ژوزه و چه در بازی برگشت در برابر مربی جوانی مثل یحیی گل محمدی، دست به عصا و محتاط ظاهر شد.
این گونه است که استقلال با 13 امتیاز برتری نسبت به پرسپولیس و 9 پله اختلاف رتبه نسبت به این تیم در جدول لیگ، نمی تواند از پس سرخپوشان پایتخت برآید. قلعه نویی در چهار بازی اخیرش با پرسپولیس، چهار تساوی کسب کرده است.
ویژگی دیگر بازی دیروز استقلال و پرسپولیس، ناآمادگی فرهاد مجیدی بود که استقلالی ها به او لقب "قاتل دربی" اعطا کرده اند. فرهاد مجیدی در بیست دقیقه آخر بازی وارد زمین شد ولی نشان داد که در اثر چندین ماه دوی از فوتبال، از دوران اوج خارج شده است.
شاید اگر فشار و انتظار تماشاگران استقلال نبود، قلعه نویی فرهاد مجیدی را اصلاً روانه میدان نمی کرد. اما سرمربی استقلال شاید دوست نداشت متهم به تسویه حساب زیرپوستی با مجیدی شود. شاید هم به تجربه او در فراز پایانی بازی امید داشت. و شاید هم فقط در پی جلب رضایت طرفداران تیمش بود.
استقلال در بازی دیروز با سیستم 1-3-2-4 به زمین آمد. مشکل استقلال با این سیستم فقدان جای مناسب برای آرش برهانی در ترکیب تیم است. در این سیستم، فرزاد حاتمی مهاجم استقلال است و تا به حال در پست تک مهاجم، عملکرد خوبی هم در تیم قلعه نویی داشته است اما آرش برهانی در پست هافبک چپ، کارایی لازم را ندارد.
پرسپولیس اما دیروز با سیستم 2-4-4 لوزی به مصاف حریف آمد. رضا حقیقی هافبک دفاعی و در واقع انتهای لوزی خط میانی بود. مهدوی کیا و مارکو پوویچ گوش های اطراف لوزی خط میانی پرسپولیس را تشکیل می دادند و محمد نوری هم نوک لوزی بود؛ یعنی هافبکی که هر لحظه می توانست به مهاجم سوم بدل شود.
در خط حمله نیز غلامرضا رضایی پشت سر کریم انصاری فرد قرار داشت و همین خطی بازی نکردن دو مهاجم پرسپولیس، سیستم این تیم را در واقع 1-1-4-4- کرده بود.
شاید وجود چهار بازیکن زهردار مثل انصاری فرد، رضایی، نوری و مهدوی کیا، تدابیر محتاطانه امیر قلعه نویی را موجه کند. استقلال در این بازی نیاز به یک امتیاز داشت تا هم به صدر جدول بازگردد و هم با نباختن در دربی، روحیه لازم برای حرکت به سمت قهرمانی در لیگ برتر امسال را همچنان حفظ کند.
یحیی گل محمدی، هر چند نه به اندازه امیر قلعه نویی، در مجموع محتاط بود. او در اولین دربی اش نمی خواست طعم باخت را بچشد و مهمتر از این، نمی خواست با شکست در برابر استقلال، روحیه ارتقاءیافته تیم تازه از بحران خارج شده پرسپولیس از دست برود. گل محمدی می داند که پرسپولیس قهرمان لیگ برتر نمی شود. بنابراین یک بازی آبرومندانه در برابر استقلال، برای او به مراتب مهمتر از کسب سه امتیاز دربی بود.
گل محمدی اگر در دوازده بازی باقی مانده بتواند پرسپولیس را به جمع چهار تیم برتر لیگ برساند، عملکردش عالی بوده است. هدف اصلی گل محمدی، فتح جام حذفی است. بی تردید اگر پرسپولیس و استقلال در فینال جام حذفی به مصاف هم بروند، گل محمدی با تجاربی که از این دربی اندوخته است، در مصاف بعدی می تواند پخته تر و شجاع تر ظاهر شود. ولی در بازی دیروز، همین که سرخپوشان بر آبی پوشان برتری داشتند، برای گل محمدی نوظهور در تاریخ دربی های پایتخت، کفایت می کرد.
اگر چه دربی دیروز چنگی به دل نزد، ولی طرفداران دو تیم استقلال و پرسپولیس نباید به زمین و زمان ناسزا بگویند که چرا بازی دیروز جذاب نبود. ضعف کیفی فوتبال ایران یک واقعیت اساسی است. نگاهی به کیفیت بازی های تیم ملی نشان می دهد که از این فوتبال انتظار استمرار در ارائه نمایش های زیبا نباید داشت. نمایش زیبا در فوتبال ایران استثنا است نه قاعده. و این خودش یک قاعده است! استقلال و پرسپولیس هم از این قاعده مستثنی نیستند.
علاوه بر این، میدان فوتبال جای عقده گشایی نیست. مردم به ورزشگاههای فوتبال می روند تا از دیدن بازی لذت ببرند. ممکن است نمایش دو تیم رقیب چندان لذت بخش نباشد. اگر این امر مکرر شود، تماشاگران می توانند با یک تصمیم مدنی، از دیدن بازی های فوتبال موقتاً صرفنظر کنند. اظهار نفرت علیه تیم هایی که نتوانسته اند زیبا بازی کنند، نه شرط عقل است نه نشانه علاقه واقعی هوادار به تیمش.
ما در درجه اول فوتبال می بینیم تا لذت ببریم. اگر تماشای فوتبال داخلی برای ما لذت بخش نیست، می توانیم قید تماشای بازی های داخلی را بزنیم. قرار نیست در اثر نرسیدن به لذت، به ورطه نفرت درافتیم. اگر حاصل فوتبال دیدن تولید نفرت در تماشاگران حاض در ورزشگاه و بینندگان تلویزیونی باشد، همان به که کار بخردانه تری را به جای تماشای فوتبال برگزینیم!
با این حال به نظر می رسد که واکنش تماشاگران بازی دیروز به نمایش نه چندان دلچسب سرخابی ها، واکنشی اخلاقی و عاقلانه بود. اکثریت تماشاگران پذیرفتند که تیم محبوبشان خوب بازی نکرد؛ و به آرامی و بی جنجال، ورزشگاه را ترک کردند.
زمان پیش روی فوتبال ایران است. اگر همه عاقلانه عمل کنند، بی تردید کیفیت فوتبال ملی و باشگاهی ما نیز ارتقاء خواهد یافت و مردم ایران از تماشای نمایش تیم های ایرانی لذت خواهند برد./ش