* محمد رضا مهرانپور چطور به عرصه مربیگری وارد شد؟
هرقدر که به پایان دوره بازی نزدیک می شدم، علاقه‌ام به مربیگری بیشتر می‌شد. در سال 86، مدرک A آسیا را گرفتم و همان سال علی دایی به من زنگ زد و گفت که هدایت امیدهای سایپا را برعهده بگیرم. خوشبختانه توانستیم با سایپا در همان سال قهرمان امیدهای تهران شویم. سال بعد از آن به امیدهای استیل آذین رفتم و موفق شدیم در همان سال اول قهرمانی در این رده را کسب کنیم. بعد از استیل آذین، به‌همراه ابراهیم قاسمپور به داماش دورود رفتیم و قرار بود به عنوان دستیار کار کنم اما به علت مشکلاتی مالی که این تیم داشت، بیست روز مانده به آغاز مسابقات اعلام شد که داماش در مسابقات شرکت نمی‌کند. در لیگ دوازدهم نیز در نیم فصل نخست در مس کرمان دستیار قاسمپور بودم و در این تیم لیگ برتری فعالیت می‌کردم.
* در این مدت زمانی که فعالیت کردی، فضای کاری را چطور دیدی؟ احساس نکردی که در مربیگری، عدالت‌محوری وجود ندارد؟
صددرصد، این قضیه را حس کردم. برای صحبت‌هایم دلیل هم دارم. برای نمونه، می‌توان گفت که کار کردن در رده امیدها بسیار سخت‌تر است و کسب دو عنوان قهرمانی نیز کار مشکلی است. از کیفیت پایین داوری‌ها تا جابه‌جایی غیرقانونی بازیکنان، نمونه‌ای از مشکلات آن است. کسی هم نیست که بخواهد زحمات مربیان را در این رده سنی ببیند. در این رده سنی باید وقت زیادی گذاشت و بعد از آن هم کسی نیست که زحمات مربیان این رده را ببیند.
* قبول نداری که کار کردن در تیم های پایه لازمه رسیدن به رده های بالاتر مربیگری است؟
به این شکلی که امروزه مطرح می شود، نه. مثلاً همیشه می شنوم که می‌گویند علی دوستی‌مهر برای تیم نوجوانان کارایی بیشتری دارد یا از تعدادی از مربیان مثل میثاقیان، دست‌نشان، مهابادی و... به‌عنوان مربیان لیگ یکی نام می برند. خیلی از همبازیان خودم هستند که بدون مدرک مربیگری کار خودشان را از تیم ملی هم شروع کرده بودند و به نظرم این تصمیمات، منطقی و از جنس فوتبال نیست.
* چرا فوتبال ایران در سال‌های اخیر افت داشته است؟
دلایل افت فوتبال ایران زیاد است. به نظرم در سطح کشور بازیکن زیاد داریم؛ اما فوتبالیست حرفه‌ای خیلی! بازیکنانی که ستاره باشند و بتوانند به داد فوتبال برسند، کم هستند. از نسل گذشته تنها فرهاد مجیدی و کریمی را داریم و بقیه خداحافظی کرده‌اند. الآن فوتبال برای بازیکنان به اولویت چهارم یا پنجم تبدیل شده و تزریق پول بی‌رویه و توجه نکردن به اصل موضوع که همان فوتبال است، باعث افت فوتبال شده است. بازیکنان باید به اندازه‌ای که پول می‌گیرند، کارایی داشته باشند؛ اما متأسفانه در عمل شاهد چنین چیزی نبوده‌ایم.
* دلایل دیگری هم وجود دارد؟
نبود فوتبال آموزشگاهی و فوتبال خیابانی هم باعث شده تا خیلی از استعدادها ناشناخته باقی بمانند. همچنین نگاه خانواده‌ها نیز به فرزندان خود از سنین پایه فقط جنبه اقتصادی پیدا کرده و به بخش سلامتی آن توجهی نمی‌کنند.
* فکر می‌کنی به نیمکت مربیگری استقلال برسی؟!
خیلی سخت است؛ اما می‌تواند رخ دهد. اگر زمان آن برسد، می‌توانم به استقلال هم بیایم و به تیم محبوبم کمک کنم.
*بعد از موفقیت‌هایی که با تیم‌های پایه داشتی، استقلالی‌ها پیشنهادی به تو نداند؟
نه، حتی یک تماس هم با من نگرفتند!
* استقلال فعلی با استقلال زمان شما چه تفاوت‌هایی دارد؟
شرایط از همه لحاظ خیلی فرق کرده است و با یکدیگر قابل قیاس نیست. هرکدام از این دوره‌ها جذابیت‌ها و شرایط خاص خودش را داشته است.
* به نظرت، بزرگ‌ترین اشتباه فوتبالی‌ات چه بود؟
جدی نگرفتن فوتبال در دوره بازی‌ام، بزرگ‌ترین اشتباه زندگی‌ام بوده است. اگر آرزوهای بزرگ‌تری داشتم، می‌توانستم بعد از آمدن به استقلال، به فوتبال اروپا یا لیگ‌های حاشیه خلیج فارس بروم. مهم‌تر اینکه می‌توانستم پیراهن تیم ملی را بپوشم که این اتفاق هم به خاطر جدی نگرفتن فوتبال رخ نداد. به همین خاطر، الان به بازیکنان جوان توصیه می‌کنم فوتبال را حرفه‌ای دنبال کنند و خیلی زود به موفقیت‌های زودگذر اکتفا نکنند.
* چه آرزویی برای خودت داری؟
مربیگری در فوتبال اروپا بزرگ‌ترین آرزویی است که دارم. هرچند سخت است، اما امکان آن وجود دارد. تمام مدارک مربیگری را گرفته‌ام و باز هم تلاش می‌کنم تا در عرصه مربیگری سطح اطلاعاتم را وسعت ببخشم. /ش