<ul> <li> <div align="justify"><font size="2">محمد مایلی‌کهن دیروز با ارسال جوابیه‌ای به بیانیه باشگاه استقلال دوباره در کانون خبری قرار گرفت. هرچند او این‌بار به‌شدت غافلگیرکننده ظاهر شده است. گمان نمی‌رفت سرمربی تیم‌ملی بلافاصله بعد از کسب کرسی اجرایی به تسویه‌حساب‌های شخصی روی آورد اما اینکه چرا مایلی‌کهن همیشه باید با مخالف‌خوانی و ادبیاتی متفاوت در جهت عکس جریان آب شنا کند سوالی است که پاسخ آن را باید در شخصیت‌شناسی او جست‌وجو کرد. مایلی‌کهن یک عصیان‌گر به تمام معنی است که شاید در تمام سال‌های اخیر هیچ‌کس مثل او نتوانسته بی‌پروایانه به جدال با چیزی که گمان می‌کند، نادرست است برود و همین بی‌پروایی که گاه کودکانه نیز به‌نظر می‌رسد، برایش مشکل‌ساز شده است. <br> <br> او را با جدال‌هایش می‌شناسیم. مایلی‌کهن یک «مخالف‌خوان» دایمی افشین قطبی بود (و هست) او هیچ‌گاه نتوانست بپذیرد که قطبی دارای توانایی‌های فنی خاص است و به همین دلیل چون گمان می‌کرد حمله به او دفاع از مربیان داخلی است، بی‌پروا حمله کرد. می‌دانست مغلوب محبوبیت قطبی میشود ولی باز هم به کارش ادامه داد. <br> <br> زمانی نیز با عادل فردوسی‌پور به جنگ پرداخت. در یک برنامه تلویزیونی آنقدر به پروپای هم پیچیدند که بینندگان تلویزیونی تصور کردند همین الان درگیری فیزیکی ایجاد میشود. مشکل او این است که انگار از تعارفات مرسوم جامعه ایرانی چیزی نمی‌داند و بلد نیست بعد از سلام‌کردن به سراغ احوالپرسی‌های مرسوم برود. مستقیم به هدف می‌زند و همین هم کار دستش داده. <br> <br> روزی دیگر نیز به جنگ لفظی با مصطفی آجورلو پرداخت و چون آجورلو و او هر دو از جنس جنگ بودند، هیچ‌کس جرات ورود به ماجرایشان را نداشت. یک جدال چریکی کامل. از آن دست که فوتبال ایران کمتر به خود دیده بود. <br> <br> اما آس‌ترین جنگ‌های مایلی‌کهن تا قبل از درگیری اخیرش با قلعه‌نویی به جدال با علی دایی برمی‌گردد. او حتی صبر نکرد تا دایی عرق آغاز مربیگری‌اش خشک شود و خیلی زود با عبارت «آقا قلدره»، دایی را در آچمز قرار داد. هر چند این رودررویی به دلیل شکل رابطه دایی با مخاطبان فوتبال باعث شد تا مایلی‌کهن مورد اقبال عمومی قرار گیرد. <br> <br> ... و حالا پرده دیگر از اجرای آقای عصیان را شاهد هستیم. نامه مایلی‌کهن در تاریخ ورزش ایران بی‌سابقه است و یقینا با خشم طرفداران استقلال مواجه خواهد شد که نتیجه آن موضع‌گیری برابر تیم‌ملی است. او این‌بار هم چوب رک‌گویی کودکانه‌اش را خواهد خورد و گوشه رینگ گیر خواهد کرد. <br> <br> </font></div> </li></ul>