این تیم محمدان بنگلادش است که ناصر حجازی هدایت آن را در سال ۶۷ بر عهده داشت. حجازی اولین تجربه خودرا به عنوان مربی در این تیم و با همین بازیکنان به دست آورد که در بین آن ها بیِژن طاهری و رضا نعلچگر هم دیده می شوند. ناصرخان هیچ وقت از حضور در هند و سپس بنگلادش راضی نبود. او هر وقت از روزهای حضور در بنگلادش حرف می زد بغض می کرد و همیشه می گفت: هیچ کسی نمی تواند یک ساعت آن زندگی را تحمل کند.
او در مصاحبه ای گفته بود: «روزها اولی که در بنگلادش بودم فقط می توانستم روزی یک وعده شکمم را سیر کنم آن هم نه با غذای خوب و مقوی بلکه با نان یا موز که ارزان بود. این سختی ها را به جان خریدم تا از اصولم برنگردم، تا جلوی کسی تعظیم نکنم، تا دست کسی را نبوسم، تا مردانگی ام را به حراج نگذارم، تا خداوند را ناراحت نکنم که آدم با شرافت و عزتی باشم. »
حجازی در بنگلادش و با همین تیم دست به کار بزرگی زد و پرسپولیس را شکست داد. حجازی در مورد آن مسابقه گفته بود: «رئیس باشگاه گفت می خواهم بیایم رختکن بگویم کمتر گل بخورید آبرویمان نرود! گفتم می خواهی بیایی روحیه بچه ها را تضعیف کنی؟ لازم نکرده! خودم به رختکن رفتم و گفتم بچه ها من پرسپولیس را می شناسم اصلاً تیم نیست! خلاصه داخل زمین رفتیم. در نیمه اول پرسپولیس با گل کرمانی از ما جلو افتادند. در بین دو نیمه حسابی به بچه ها توپیدم. چشمتان روز بد نبیند! با گل بیژن طاهری بازی را مساوی کردیم. بازی طوری شده بود که فنونی زاده کاپیتان پرسپولیس می گفت بچه ها بزنید زیرش ۱-۱ هم می رویم بالا! در دقیقه ۸۸ سانتری شد و مهاجم خارجی و سرعتی ما توپ را از زیر دستان سلطانی وارد دروازه کرد و ۲-۱ بردیم! این برد در تاریخ محمدان بنگلادش بی سابقه بود. بعد از بازی جشنی گرفتند که باورنکردنی بود. تمام مردم شهر بیرون آمده بودند. در جشن شهردار و وزیر امور خارجه هم حضور داشتند. »
این عکس از همان تیمی است که حجازی توانست مربیگری خود را آغاز کند. /ش
روحش شاد – یادش گرامی