سررشته‌داری
امیر قلعه‌نوعی در آزمونی سخت گرفتار آمده است. آزمونی که او را به چالش می‌کشد و قضاوتها در مورد او را به اوج خود طی سالهای اخیر می‌کشاند.
معمولا در مورد قهرمانی های امیر در استقلال و سپاهان مخالفان ژنرال می‌گفتند که او پر مهره ترین تیم‌ها را میگیرد و یا تیمی‌می‌بندد که قهرمان نشدنش سخت تر از قهرمان شدنش است.
امسال البته امیر تیم خوبی دارد. شاید تیمی‌که از منظر مهره ها از تیم‌های قبلی اش برتر هم باشد اما مصدومیت‌های بازیکنانی که در جبهه تیم ملی و جام باشگاه‌های 2013 و جام باشگاه‌های 2014 و لیگ برتر و جام حذفی به میدان می‌روند و زیر فشار قرار گرفته اند دست امیر را تا حدودی بسته است.
در واقع امیر مانده و لیگی سخت و فشرده و بیمارستانی هزار تخت خوابی.
اما چالش درست همین جاست آنجا که امیر قلعه نوعی برخلاف همیشه تاریخش برخی روزها برای چیدن بازیکنان روی نیمکت هم با مشکل مواجه شده و البته هم او می‌داند و هم همه دیگران که تیم او تحت فشار قرار دارد و به دو دلیل بدنسازی مساوی و موازی با این فشار سنگین را انجام نداده است.
دلیل اول تیم ملی بود و بازی با ازبکها و قطر و کره جنوبی و دلیل دوم شاید سفر دراز و بی موقع ژنرال به ینگه دنیا.
هرچه بود اما تا این لحظه امیر از پس تیمش تا حدودی برآمده و در بالاهای جدول جا خوش کرده است.
شاید برای توضیح چالش باید به دو فصل قبل مراجعه کنیم یعنی روزهایی که مظلومی‌حتی شش امتیاز از سپاهان جلو افتاد و همگان بر این باور بودند که استقلال قهرمان می‌شود البته استقلال قهرمان شد اما در جام حذفی و نه در لیگ برتر.
آن روزها هم استقلال از درگیری شدید بازیکنانش در لیگ برتر ضربه خورد و پرویز نتوانست رکورد پیروزی در دو جام را بزند و تیمش آرام آرام سقوط کرد و نهایتا سوم شد.
حالا امیر در همان جبهه می‌جنگد جبهه ای پر فشار و درگیرانه و آسیب‌زا.
چالش درست همین جا است، یعنی جایی که دوباره بیمارستان استقلال شروع به کار کرده و روزهای سختی را سپری می‌کند .
بیک زاده می‌آید نکونام می‌رود،خسرو می‌آید صادقی می‌رود و به این ترتیب است که استقلال تقریبا در تمام دیدارهایش نفر کم دارد و هرگز کامل نیست!
حالا شاید عیار ژنرال بیشتر معلوم شود حالا شاید بهتر بتوان عملکردها را قضاوت کرد.
امیر مانده و یک لشکر مصدوم درست مثل پرویزی که حتی در فینال حذفی هم هفت بازیکنش با عصا و بدون عصا در جایگاه ورزشگاه حافظیه شیراز جا خوش کرده بودند از جباری گرفته تا آندو و حتی کیانوش رحمتی.
امیر اما تجربه بیشتری دارد او یک کامیون افتخار دارد که با وی به لیگ امروز رسیده اند و جلو می‌روند.
حالا سیستم چرخشی و آماده نگه داشتن بازیکنان ذخیره حرف اول و آخر را می‌زند و امیر استاد این کارهاست.
نیکبخت طی بازیهای اخیر خیلی ضعیف تر از بیک زاده نشان نداده پژمان نوری هم آچار فرانسه است و دیگران نیز ایضا. شاید تنها نقطه تاریک و عجیب سیستم در گردش استقلال نیمکت نشینی های مداوم آرش برهانی با وجود عملکرد بسیار عجیب نظری باشد که برما دلیلش پوشیده است.
با همه این وجود بی صبرانه منتظر عملکرد نهایی ژنرال آبی‌ها هستیم و می‌خواهیم ببینیم در نهایت او چه رتبه ای را در شرایط تقریبا مساوی با دیگرانی مثل مظلومی‌به دست می‌آورد؟
آیا در این کنکور سخت شده در رقابت با همتایی که نیمی‌از مشکلات فنی او را هم ندارد کم می‌آورد یا اینکه پیروز این چالش سخت خواهد شد؟
امیر از آن دست مربیان بوده و هست که همیشه مبارز می‌طلبد و باید دید این بار با این چالش چه می‌کند؟/ش