کارلوس کروش که نظم و انضباط برایش فوق‌‌العاده اهمیت دارد و می‌گوید در اردوهای تیم‌ملی نباید شهرام و بهرام و لیدرها پرسه بزنند، اتوبوس تیم‌ملی را نگه داشت و اجازه داد طرفداران وارد آن شوند. این بدعت تازه‌ای در فوتبال ایران بود؛ فوتبالی که اگر همین هواداران را نداشته باشد، هیچ است.کروش این‌گونه به هواداران ملی احترام می‌گذارد. ابتدا به جمع‌شان می‌رود، با آنها عکس می‌گیرد و سپس با دیدن شور و اشتیاق‌شان می‌رود و یک اتوبوس پر از ستاره را برایشان می‌آورد.سپس خودش جلوی در می‌ایستد، 5 نفر، 5 نفر هواداران را به داخل راه می‌دهد و اجازه می‌دهد به حریم خصوصی تیمی وارد شوند که تنها یک روز دیگر با قطر بازی می‌کند.
نتیجه این احترام هم مشخص است. احترام، احترام می‌آورد و تا همین حالا 25 هزار بلیت بازی ایران و قطر را ایرانیان مقیم سیدنی خریده‌اند. اما هزاران کیلومتر این‌طرف‌تر، سهم هواداران چیست؟ سهم عکاس‌ها چیست؟مربیانی هستند که از ترس، لیدرهایشان را در خیابان اطراف محل تمرین مستقر کرده‌اند تا اجازه ورود عکاس‌ها را ندهند! همچنین این لیدرها را مأمور کرده‌اند که اگر کسی حرف اضافه‌ای زد، او را به رختکن ببرند تا کتکی مفصل نوش جان کند. اینجا هواداران اهل کوفه هستند و اگر به تیم نزدیک شوند، باید لحظاتی جهنمی تجربه کنند چون کسانی هستند که با گردن‌های قطور، از آنها پذیرایی می‌کنند اما کروش یک اتفاق نو را رقم زد.نشان داد او نیست که ایران و ایرانی را تخریب می‌کند بلکه کسانی که اتفاقاً ادعای ایرانی بودن دارند و به کروش و موافق‌هایش هجوم می‌آورند، ایران و ایرانی را تخریب می‌کنند.
کدام مربی فوتبال ایران را سراغ دارید که به یک هوادار ساده فوتبال چنین موقعیتی بدهد؟ او بعد از هر جلسه تمرینی، به شخصه در بسته کمپ را باز می‌کند تا با هواداران عکس بگیرد و متعاقباً از بازیکنان هم می‌خواهد چنین کنند. این یعنی احترام به هوادار و بالا بردن جایگاه هوادار ایرانی...