"بعد از
ظهرهایی می بود که من با چندین هزار پوند به بنگاه شرط بندی می رفتم و همه
اش را می باختم و ناراحت می شدم. پر از شرم و حس گناه می شدم و از خودم بدم
می آمد. اما پنج دقیقه بعد، تنها فکری که در سرم بود این بود که حالاچگونه
پول شرط های بعدی را به دست بیاورم؟ می دانستم که دارد از کنترلم خارج می
شود اما همچنان آن را انجام می دادم."
این گفته های متیو اترینگتون
بود که دسامبر گذشته خود را بازنشست کرد و یکی از فوتبالیست های بی شماری
است که به شرط بندی و قمار اعتیاد دارند. به گفته خودش، وینگر سابق وستهم،
در مقطعی 1.5 میلیون پوند از پول هایش را در این راه به باد داد و مقدار
دیونش به مرز 800 هزار پوند رسیده بود. قمار او شکل های مختلفی داشت، از
بازی پوکر در اینترنت تا شرط بندی بر روی اسب ها و سگ ها؛ چه آنلاین و چه
در بنگاه های شرط بندی، که از سیستم کردیت برای ارضای اعتیاد مشتریان و پر
کردن جیب های خودشان استفاده می کنند.
مداخله ای از سوی خانواده
اترینگتون باعث شد تا او خودش را عنوان یک معتاد به قمار ببیند، اما
متاسفانه او در این راه تنها نیست. هنگامی که ایدور گودیانسن دربارسلونا
مشغول مداوای زانوی مصدوم خود بود، 6 میلیون پوند بدهی به بار آورد. مایکل
چوپرا، مهاجم سابق بلکپول، 2 میلیون پوند را در قمار باخت و مجبور شد علی
رغم مصدومیت درایپسویچ به بازی بپردازد تا دیونش را ادا کند. پل مرسون قمار
را در کنار سو مصرف الکل و مواد مخدر در زمره عواملی می داند که باعث از
دست رفتن 7 میلیون پوند از سرمایه اش شده است. کنی سنسام، هافبک سابق
آرسنال اعتیاد به قمار را عامل اصلی ورشکستگی خود اعلام کرد. دیتمار هامان،
دومنیک متئو، دیوید بنتلی و حتی وین رونی هر کدام در مقاطعی از زندگی شان
با این مشکل دست به گریبان بوده اند.
در حالی که برخی خوش شانس تر
بودند و توانستند بیماریشان را زودتر درمان کنند و یا مانند اترینگتون با
مداخله و کمک خانواده هایشان به مسیر درست باز گشتند، دیگران آن قدر ها
خوش شانس نبودند. بازیکن سابق منچستر یونایتد، کیت گیلپسی، حدود 7 میلیون
پوند از سرمایه اش را که در طول دوران بازی 18 ساله اش به دست آورده بود،
راه قمار از دست داد. یک هم تیمی او را با شرط بندی آشنا کرد، البته او پیش
تر از طرف سر الکس فرگوسن و برای انجام شرط بندی های او به بنگاه ها می
رفت، بنابراین افراد زیادی نگران او نبودند:
این آخرین تابو فوتبال
است. چیزهای زیادی وجود دارد که بازیکنان می توانند در گیر آن شوند، اما
قمار به اندازه الکل یا مواد مخدر جدی گرفته نمی شود. یک قمارباز بزرگ در
هر رختکن وجود دارد. و [زندگی] بسیاری از آن ها از هم گسیخته می شود: مایکل
چوپرا، متیو اترینگتون، جان تری، من [کیت گیلپسی].
یک تحقیق
محرمانه که توسط فدراسیون بازیکنان حرفه ای صورت گرفت، از 350 فوتبالیست و
کریکت باز در خصوص مشکلاتان با قمار مصاحبه کرد. این تحقیق دریافت که 6.1
درصد شرکت کنندگان قماربازان مسئله دار هستند که بیش از سه برابر نرم برای
یک مرد عادی است. 4 درصد از آن ها هر روز قمار می کنند و 67 درصد آنان هر
ماه حداقل یک بار این کار را انجام می دهند. 12 درصد آن ها نیز در معرض
تبدیل شدن به قماربازهای مسئله ساز قرار دارند. راه های قمار متفاوت است،
یک معتاد بالاخره راهی خواهد یافت، از شرط بندی آنلاین ورزشی تا سگ ها و
کازینوها. اگر چه مشکلات قمار، همانند اعتیاد واضح و مبرهن نیست، اما می
توان آن را به فرم بد در زمین بازی و شانس بیشتر برای شرکت در تبانی مرتبط
دانست. همانند هر اعتیاد دیگری، نئشگی خود را دارد.
در فوتبال،
بسیاری از باشگاه ها و جام ها، شرکای اقتصادی ازجنس بنگاه های شرط بندی
دارند. تبلیغات همیشگی، بنرها و مردان خوش پوش به بینندگان و بازیکنان
یادآوری می کنند که بر روی مسابقات شرط ببندن، بر روی مسابقات اسب دوانی
قمار کنند و آنلاین شوند و در کوتاه ترین فرصت پول هایشان را همان قدر که
می خواهند، به باد دهند. و از آن جا که اعتیاد به قمار، همانند هر اعتیاد
دیگری وابستگی دارد، "همانقدر که می خواهند" رفته رفته بیشتر و بیشتر می
شود.
افراد کمی، اعتیاد به قمار را به شکل یک مشکل می بینند. بسیاری
قکر می کنند که این یک عمل ارادی است و بازیکنان هر زمان که بخواهند می
توانند از آن دست بکشند. آن ها اغلب یه چشم ماشین هایی با حقوق بالا که
کنترل کمی بر روی خود دارند دیده می شوند، حتی از سوی افراد شاغل در
فوتبال. در سال 2011 مقاله ای در روزنامه گاردین، در خصوص علل گرایش به
قمار در بین بازیکنان نوشت: "من جواب قطعی به این سوال که چرا برخی از
فوتبالیست ها دوست دارند که قمار کنند، ندارم اما از نقطه نظر من، شرایط آن
ها، مخلوط خطرناکی است. دریافت پول هایی بیشتر از آن چه که بتوانند خرج
کنند، در آن سن پایین می تواند دلیل اصلی باشد، اگرچه من فکر می کنم که
میزان وقت آزاد آن ها نیز به همان اندازه مهم است. کمی لاف، فشار اطرافیان،
آسیب پذیری و طمع را اضافه کنید و آن گاه محتویات لازم برای یک قمارباز
سریالی را در اختیار دارید."
اغلب برای بازیکنان طبیعی است که یکی
از آنان مبلغ معتنابهی پول را به باد دهد و در رختکن به آن بخندد.
بازیکنان باید یگانه زمامدار حقوق دریافتی خود باشند اما تکرار حرکات مخرب
باید توجه هر ناظر دلسوزی را جلب کند. بازیکنانی که مبالغ هنگفتی را بر روی
شرط های ناممکن به باد می دهند و لحظه به لحظه از مسیر درست بازیگری و
دوستانشان دورتر می شوند، باید زنگ خطری برای افراد مسئول باشند. اما
بسیاری از فوتبالیست ها، دوستانشان و حتی مربیان قمار را به عنوان مشکل نمی
بینند. این مسئله کمک به افراد درگیر را به تعویق می اندازد، تا زمانی که
دیگر آن ها به انتهای خط رسیده اند.
عدم شناخت دقیق کارکرد اعتیاد و
خودداری از طبقه بندی قمار در کنار مصرف مواد مخدر و الکل در دسته
اعتیادها، بزرگترین موانع اصلاحات هستند. اما این روند در حال تغییر است .
ما
با بدن فوتبالیست ها کار داریم، بنابراین حداقل کاری که هواداران، دوستان،
خانواده و باشگاه شان می توانند انجام دهند این است که به آن ها در خصوص
حفظ آن کمک کنند، مخصوصا وقتی به کمک احتیاج دارند. متیو اترینگتون در خصوص
ابعاد اعتیاد خود چنین اعتراف کرد: "من شرط هایم را صبح می بستم، اولین
کاری که در روز انجام می دادم، خواه در اینترنت خواه رفتن به بنگاه. به جای
اینکه ذهنم را مشغول بازی آینده کنم، مدام به این فکر می کردم که، خب،
باید روی کدام اسب امروز شرط ببندم؟" این اعتراف تکان دهنده است، و به وضوح
ابعاد اعتیاد گونه قمار را شرح می دهد، یک معتاد نیز نیازمند مصرف هر دوز
پس از دیگری برای تجربه نشئگی نخستین است.
معتادین به قمار در راه
تجربه همیشه در حال فرار نشئگی نخستین، زندگی خودشان و نزدیکانشان را نابود
می کنند. اعتیاد فوتبالیست ها باید به عنوان یک مسئله جدی شناخته شود، نه
به عنوان خوش گذرانی یک فوتبالیست پولدار که پولش را دور می ریزد. این
بازیکنان به کمک احتیاج دارند.