1- داربی 67 با تمام تمنای جامعه فوتبال برای برنده داشتن آن پیش از برگزاری بازی، باز هم به تساوی ختم شد. ویترین لیگ برتر ایران گفته می‌شود دامنه‌ای فرامرزی دارد که در چند سال اخیر نتوانسته هواداران پرشور فوتبال را حداقل از بعد رقم خوردن نتیجه سیراب کند. واقعیتی در فوتبال وجود دارد که براساس آن همه چیز پشت نتیجه پنهان می‌شود و حالا چند سالی است که هواداران دو قطب اول فوتبال از حلاوت شکست حریف محروم مانده‌اند. حتی اگر آنها شاهد نمایشی دلپذیر از تیم مورد علاقه خود بوده باشند، باز هم این خلاء را احساس می‌کنند.
2- داربی بزرگ سرخابی‌ها حالا شکل و شمایل قطار شهربازی را به خود گرفته است! قطار شهربازی مهیج و پر از جذابیت است اما در واقع ما را به هیچ جایی نمی‌رساند. نبرد پرسپولیس و استقلال محل طغیان حساسیت و جذابیت است و برای همین از مدت‌ها قبل از برگزاری این بازی حجم انبوهی از اخبار رسانه‌ها و به خصوص مطبوعات به این بازی اختصاص می‌یابد. حتی هواداران فوتبال هم با پیگیری وضعیت و شرایط به پیشواز این بازی می‌روند و این در حالی است که طی چند سال گذشته نظریه غالب هواداران با رقم خوردن نتیجه تساوی شکل گرفته است.
وقتی داربی پایتخت باعث می‌شود تمام بازی‌های هفته و حتی یک هفته پیش‌تر تحت‌الشعاع آن قرار بگیرد و از آن سودی برده نمی‌شود، انتظار حرکت رو به جلوی فوتبال قطعا انتظاری بیهوده و عبث خواهد بود.
3- گرچه ممکن است هواداران فوتبال حاضر در استادیوم و آنهایی که از پای تلویزیون شاهد نبرد دیروز دو تیم بودند از مشاهده این بازی به خصوص نیمه دوم آن لذت برده باشند اما پس از سوت پایان بازی توسط محسن ترکی احتمالا دیگر کسی لحظات جذاب بازی را به یاد نیاورد. چه کاسه صبر جملگی آنها حسابی از تساوی‌های خسته کننده لبریز شده است. شعارهای انبوه هواداران فوتبال حاضر در استادیوم که هر دو طیف آبی و قرمز را در برمی‌گرفت نمود عینی این مدعاست و مهر تاییدی بر آن.
4- گروهی بر این اعتقادند که ترس دو تیم از نباختن دلیل اصلی تساوی‌های دو تیم است. ترسی که نشات گرفته از تبعات باخت است و مدت‌ها تاثیر منفی آن روی هواداران تیم بازنده و حتی بازیکنان تیم مغلوب باقی می‌ماند. ای کاش این نظریه در کشورهای صاحب سبک و پیشرفته فوتبال هم وجود داشت تا ذهن پریشان ما هم با توسل به آن کمی التیام می‌گرفت. این نظریه و ایده کسانی است که پیشکسوت فوتبال هستند و به قول معروف از آنها به عنوان «داربی دیده‌ها» یاد می‌کنیم. اما حتی اگر بخواهیم این موضوع را بپذیریم، سوالی در این بین مطرح می‌شود. با این شرایط سهم فوتبالدوستان و آنهایی که بخشی از وقت خود را صرف دیدن بازی می‌کنند و عده دیگری که علاوه بر آن متحمل هزینه هم می‌شوند، چیست؟
5- این داربی هم گذشت، مثل چند بازی گذشته. فقط می‌توان اظهار امیدواری کرد که در آینده به خواسته هواداران که از اهرم‌های پیشرفت و حرکت رو به جلو فوتبال به حساب می‌آیند، احترام گذاشته شود. می‌شود در عین ناباوری، امیدوار بود که داربی 68 برنده داشته باشد... البته فقط می‌تان امیدوار بود. همین!