زمان برای القای پلن جدید در ادامه کافی نیست و تیم‌ها روی به بهینه‌سازی و رفع ایرادات اصلی می‌آورند. میانگین قدی خط دفاع استقلال آمار قابل قبولی دارد و به لحاظ انفرادی آبی‌ها بازیکنانی را در اختیار دارند که روی نبردهای هوایی از تسلط خوبی برخوردارند، اما کماکان شاهد گل خوردن این تیم روی توپ های هوایی و ضربات ایستگاهی هستیم . در دیدار برابر فولاد مشاهده کردیم که اسماعیل شریفات بدون هیچ مزاحمتی به راحتی دروازه فروزان را فروریخت تا این قضیه بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد . امروزه ضربات ایستگاهی از جایگاه ویژه ای برخوردار است و تیم‌ها برای استفاده از این توپ‌ها برنامه های متعددی مد نظر قرار می‌دهند ، لذا برای خنثی سازی طرح های تیم حریف لازم است تا تمرینات و همین‌طور برنامه خوبی در نظر گرفته شود . اما این قضیه در استقلال مشاهده نمی شود و دفاع استقلال به هنگام ارسال‌ها ناشیانه عمل می‌کند . برنامه استقلال برای خنثی سازی صرفا به یارگیری نفر به نفر ختم می‌شود و تیم های حریف راه آسانی برای باز کردن این قفل دارند. ضروری است آبی‌ها قفل محکم‌تری در چنین صحنه‌هایی داشته باشند . سپردن یارگیری نفر به نفر به بازیکنان ضریب اشتباه را بالا می‌برد و از سوی دیگر تیم های حریف با یک تله گذاری ساده بازیکنِ هدف مد نظرشان را از این یارگیری خلاص می‌کنند و به راحتی دروازه استقلال را با تهدید مواجه می‌سازند . از سوی مقابل استقلال روی ارسال‌هایی که روی دروازه حریفان ترتیب می‌دهد بسیار با برنامه عمل می‌کند و تیم‌های مقابل همیشه از دادن چنین موقعیت‌هایی به استقلال هراس دارند . از این رو استقلال برای گرفتن ضربات ایستگاهی نیز ابزار مناسبی دارد و نوع بازی بازیکنان آبی‌ها به گونه ای است که حریف را وادار به خطا کردن می‌کند . هر چقدر استقلال در ضربات ایستگاهی ارسالی خود تبحر دارد ، در ضربات ایستگاهی که روی دروازه اش شکل می‌گیرد ناشیانه عمل می‌کند و کادرفنی استقلال باید فکری به حال این قضیه کند .