هنوز یاد نگرفته ایم تیم ملی را رنگی نبینیم !

جاییکه همیشه با احتیاط و ترس همراه بوده و مربیانی که در راس کار بوده اند یا از اینطرف بام افتاده اند و تیمی کاملاً مطابق سلیقه و رنگها بسته اند و یا بخاطر حفظ تعادل تعداد نفراتی که از تیم های سرخابی پایتخت دعوت کرده اند یک اندازه و یکسان بوده است تا مبادا مشکلی ایجاد شود .

این تابو شاید چندسالی است با حضور کی روش و همچنین بلطف خروج فوتبال ما از دوقطبی استقلال و پرسپولیس شکسته شده و دیگر مسئله تعداد بازیکنان مسئله اساسی فوتبال ما نیست و سرمربی پرتغالی فوتبال کشورمان نشان داده ملاک را میزان آمادگی بازیکنان میداند و این مسئله را در بازی های مقدماتی جام جهانی چهار سال پیش با دعوت از حدوداً 7 بازیکن استقلالی و حالا با دعوت از 7 بازیکن پرسپولیس نشان داده است .

نکته قابل توجه اما تقابل مربیانی چون قلعه نویی و برانکو با کارلوس کی روش  آنهم درست در زمانهایی است که بیشترین تعداد بازیکن از تیم آنها در تیم ملی حضور داشته است . ناراحتی قلعه نویی و برانکو از حضور این تعداد ملی پوش در اردوی تیم ملی و در اختیار نداشتن بازیکنانشان برای حضور پرقدرت در بازیهای لیگ، حذفی یا آسیایی و همچنین ناراحتی سرمربی تیم ملی بخاطر در اختیار نداشتن بازیکنان برای ایجاد هماهنگی در یک زمان بلند مدت که سبب ایجاد کدورت میان آنها شده است . موضوعی که بنظر می رسد هر دو طرف در آن محق هستند و نمی شود هیچکدام را سرزنش کرد اما شاید بتوان با دسته بندی اولویت های فوتبال کشورمان این مسئله را مورد ارزیابی قرارداد و یک سوال مشترک از همه فوتبالدوستان بخصوص تیم های سرخابی پایتخت، مربیان وهوادارانشان پرسید با این مضمون که موفقیت تیم ملی فوتبال کشورمان و صعود به جام جهانی اولویت دارد یا موفقیت استقلال و پرسپولیس ؟ این سوال باعث می شود همه ما برای لحظه ای فارغ از هرتعصب و علاقه بعنوان یک مربی یا بعنوان یک هوادار ، تیم ملی را فراتر از رنگ ها ببینیم و وقتی پای منافع ملی در میان است صحبت از منافع شخصی و باشگاهی نکنیم چرا که باشگاه ها از تیم ملی جدا نیستند و موفقیت تیم ملی ما موفقیت باشگاهها و نهایتاً موفقیت فوتبال ایران است .