محمد مایلی‌کهن را به عنوان یک شخصیت همواره منتقد آن هم از نوع صریح‌اللهجه‌اش در فوتبال ایران می‌شناسیم که البته قید «همواره» را طی یکی، دو سال اخیر به صفت منتقد بودنش اضافه کرده است. در سال‌های گذشته عادت داشتیم که حملات آتشین حاجی را در ایام خانه‌نشینی و بیکاری یا در اصطلاح فوتبالی‌ها به هنگام تیم نداشتن، در رسانه‌های مختلف رویت کنیم. مایلی هر وقت تیم داشت، دریچه انتقاد را می‌بست و حواسش معطوف کارش بود اما حاجی بعد از دیدار استقلال - سایپا در اواخر لیگ هشتم که منجر به دشنام شنیدن گسترده از طرفداران آبی بود، سنت قدیمی را کنار گذاشت و با یک بیانیه پرسروصدا و استفاده از القابی چون کوتوله، گروهبان‌قندلی، شعبان بمخ و گنده‌باقالی سراغ تسویه حساب با آنهایی رفت که به‌زعم خودش مسببین فحش خوردنش در ورزشگاه آزادی شده بودند.
البته این بیانیه و بیانیه‌های بعدی در کنار مصاحبه‌های پر‌تعداد در رادیو و روزنامه‌ها باعث شد مایلی‌کهن نیمکت سرمربیگری تیم‌ملی را هم بدون حتی یک جلسه حضور روی آن و در کمتر از 15 روز از دست بدهد ولی حتی این موضوع باعث نشد او از مشی جدیدش دست بکشد و این فصل در حالی که همچنان هدایت سایپا را برعهده داشت از هر تریبونی برای گیر دادن و انتقاد از اهالی مختلف فوتبال استفاده کرد. برایش فرقی هم نداشت که مخاطبش چه کسی باشد؛ از سازمان لیگ و منشور‌اخلاقی که توسط رفیقش تدوین شد گرفته تا استقلال، پرسپولیس، علی‌آبادی، قلعه‌نویی، عابدینی، فیروز کریمی، کاشانی و همه و همه را به باد انتقاد گرفت تا بالاخره نوبت به سازمان صداوسیما رسید(!)
هرچند مایلی‌کهن اتهام تحریف صحبت‌هایش را به تمام برنامه‌های صداوسیما نسبت می‌دهد ولی اوج حملاتش متوجه عادل فردوسی‌پور و برنامه نود است: «این شومن کبیر با عقاید و علایق سیاسی و اقتصادی‌اش کار می‌کند»، «این آقا بدون هیچ تخصصی در فوتبال همه را به باد انتقاد گرفته و تخریب می‌کند»، «فردوسی‌پور در حالی همه را تخریب می‌کند که حتی مدرک تحصیلی ورزشی هم ندارد»، «او در برنامه نود به نظر تماشاگران از من شکست خورد و حالا می‌خواهد تلافی کند»، «او تراکتورسازی و آذری‌زبان‌ها را زیر سوال برد و وقتی با مقابله به مثل آنها مواجه شد یک برنامه تلویزیونی دیگر ساخت و با مرثیه‌سرایی و سیاه‌نمایی از خودش دفاع کرد» و...
اینکه فردوسی‌پور با «علایق سیاسی و جدیداً اقتصادی‌اش» کار می‌کند، اتهام بزرگی است که باید از طرف مقامات ذی‌صلاح تحت رسیدگی قرار بگیرد. اگر ادعای مایلی‌کهن صحت دارد حتما باید با فردوسی‌پور که از جیب بیت‌المال و از تریبون رسانه ملی برای رسیدن به علایق سیاسی و مخصوصاً اقتصادی استفاده کرده، به شدت برخورد شود و اگر مدرکی نبود با مایلی‌کهن که بی‌پایه و اساس به یکی از محبوب‌ترین چهره‌های رسانه‌ای - ورزشی چنین اتهامی می‌زند، رفتاری متناسب با جرمش انجام شود اما بحث در مورد نداشتن تخصص ورزشی فردوسی‌پور که توسط مایلی‌کهن مطرح می‌شود در نوع خودش بسیار جالب و در عین حال مضحک است چون الزامی وجود ندارد که فعالان رسانه‌ای در حوزه خود صاحب تخصصی ویژه باشند، چون در این صورت خبرنگار هنری یا باید مثل عصار و افتخاری بخواند یا مثل فخرالدینی و روشن‌روان آهنگ بسازد یا همچون پرستویی و گلزار بازی کند یا مثل ون‌گوک و پیکاسو نقاشی کند یا به سان اسکوریزی و اسپیلبرگ فیلم بسازد تا اجازه خبرنگاری یا منتقد بودن را دریافت کند. مهم این است که طرف صاحب یک دید حرفه‌ای در کارش باشد و مسلماً این مخاطبان هستند که در مورد موفقیت یا ناکامی خبرنگار، مجری و گزارشگر اظهار‌نظر می‌کنند. عادل فردوسی‌پور هم با بیش از یک دهه سابقه گزارشگری و اجرا در برنامه ورزشی و به‌رغم تمام ایراداتی که در کارش دارد، آنقدر مقبولیت پیدا کرده تا اکثریت قریب به اتفاق مردم او را به عنوان موفق‌ترین چهره ورزشی در عرصه رسانه ملی قبول داشته باشند. در این میان سوال اینجاست که از دید مایلی‌کهن چه کسی خوب است و اصولاً معیار و ملاک خوب بودن از نظر ایشان چیست؟ همچنین این سوال به اذهان خطور می‌کند که چرا مایلی‌کهن به خود حق می‌دهد در مورد رسانه اظهار‌نظر کند؟
برای یک لحظه و به فرض محال استدلال مایلی‌کهن در مورد فردوسی‌پور مبنی بر نداشتن مدرک تخصصی ورزشی و فقدان صلاحیت کار در رسانه به عنوان مجری ورزشی را قبول می‌کنیم و عادل فردوسی‌پور را بابت حضور در این نقش و صداوسیما را به خاطر به کارگیری نیروی غیر‌تخصصی محکوم می‌کنیم ولی این سوال برای‌مان ایجاد می‌شود که جناب مایلی‌کهن با کدام مدرک تخصصی خبرنگاری یا مجری‌گری یا کارگردانی یا کلاً علوم ارتباطات در مورد رسانه صحبت می‌کند و انتقادش بر چه پایه و اساسی استوار است؟ ایشان به چه حقی و با استناد به کدام تخصص رسانه‌ای برنامه نود را نقد کرده و در موردش اظهار‌نظر می‌کند و بعد هم سراغ برنامه ورزش از نگاه دو می‌رود و آن را هم بی‌نصیب نمی‌گذارد؟ نکند ایشان قبلاً خبرنگار بوده‌اند و ما خبر نداشتیم یا به اشتباه فکر می‌کنیم مدرک تخصصی‌شان در حوزه تربیت‌بدنی است؟ اگر مایلی‌کهن در زمینه رسانه تخصصی ندارد که حتما ندارد بهتر است به مصداق «رطب خورده منع رطب کی کند» به کار فوتبال و ورزش خویش بپردازد و صحبت در مورد رسانه و نقادی در مورد عملکرد حضار و فعالان این حوزه را به اهل فن واگذار کند و دم فرو بندد که گفته‌اند.
«تا مرد سخن نگفته باشد
عیب و هنرش نهفته باشد»