باشگاه مقصد و علت فروش الهیار مشخص است و تصمیم باشگاه هم برای این امر مقعول و منطقی.
همانطور که میدانید یکی از راه های درآمد هر باشگاهی فروش بازیکن است.
خواه آن باشگاه رئال مادرید باشد که بهترین بازیکن جهان یعنی کریستیانو رونالدو را می‌فروشد یا باشگاه هایی مانند آژاکس و آرسنال که فلسفه و مبنای درآمد شان فروش بازیکنان جوان است.
استقلال هم به عنوان یک باشگاه فوتبال از این امر مستثنا نیست و حق دارد در صورت دریافت پیشنهاد مناسب اقدامات لازم را انجام دهد.
بیایید فروش الهیار را از نگاه دیگری هم مورد بررسی قرار دهیم:
اولا در استقلالی بودن الهیار هیچ شکی نبوده و نیست که اگر غیر از این بود مقابل دسیسه های مدیرعامل وقت سایپا نمی‌ایستاد و برای آمدن به استقلال تلاش نمی‌کرد
اما فرض کنید با توجه به قرارداد ۳ ساله ای که صیادمنش بسته بود او می‌توانست فصل بعد تمدید نکند تا در پایان سال سوم به صورت رایگان به تیم مدنظرش برود
آیا آن زمان بازهم همین صفحات معلوم الحال شروع به پخش افکار خود نمی‌کردند و مدیریت استقلال را زیر سوال نمیبردند؟
الهیار با توجه به سن و سال و سطح بالای بازی اش پتانسیل رشد در سطح اول فوتبال را دارد و امیدواریم در اروپا تمامی پله های رشد و ترقی را طی کند و در تیم های بزرگ بدرخشد که عزت و افتخارش برای استقلال و هوادارانش است.
شاید برخی ها، حرف های مدیر ورزشی استقلال را که فروش الهیار را هنر تلقی کرد را به بد یا مسخره برداشت کنند اما حقیقت امر این است در کشوری که اکثر نقل و انتقالات هایش به صورت فسخ قرارداد و یا قراردادهای یک ساله و انتقال آزاد در پایان فصل است و یا قرارداد های بازیکنان جوانش طوری بسته میشود که با پرداخت فقط ۵۰ هزار دلار به عنوان رضایت‌نامه امکان جدایی جوانان مستعد تیم فراهم شود،این اقدام و درآمد تقریبا مناسب واقعا هنر است.
البته فراموش نشود روزگاری نه چندان دور بازیکنان استقلال به لیگ های تراز اول اروپا و تیم هایی مانند لورکوزن و ماینس ترانسفر می‌شدند و این موضوع امر غریبی در تاریخ استقلال نیست.